Daan spreidt haar vleugels en hoe! Naar Canada. Voor 4-5 maanden. Ongeveer 130 dagen. Het voelt als een schoolreisje. Maar dan langer en verder. Verstoppen bij de bus was er niet bij gisteravond. LOSLATEN in hoofdletters. Uitvliegen. Uit huis gaan. Leeg nest syndroom XL. Vol zelfmedelijden, maar vooral trots! 

Ik kan van alles verzinnen om het te relativeren. Heus wel. 

• Mijn andere dochter woont gewoon in Amsterdam en is megagelukkig.I
• Ik heb de leukste man en liefste hond, of andersom, (nog) thuis wonen. 
• Het is goed voor haar persoonlijke ontwikkeling en mooie investering in de toekomst. 
• Anno 2022 kan je 24/7 met elkaar in verbinding staan.
• Een ticket is zo gekocht. Wat een luxe eigenlijk. Dat we haar bezoeken is overigens niet helemaal de bedoeling. De meesten van jullie kennen haar. Ze wil het allemaal zel-luf doen. 
• Wat zijn 5 maanden op een mensenleven? Maar 2880 uur. Daarvan zijn er nu al 24 uur voorbij. 
• Het is haar zo gegund! Het is niet dat we haar naar een internaat sturen. Zij wil dit zelf heel graag. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Heus wel. 

Haar studententijd stelde tot nu niet veel voor. Geen wonder dat ze studeren niet heel leuk vond. Ze zat met haar revaliderende moeder aan de keukentafel. Ze werd uitgeloot op een vereniging. Nee, niet het korps maar was wel even sneu. Ze herpakte zich snel. Toen ze me in januari face timede vanaf haar werk om te vertellen dat ze was ingeloot voor een studie in Canada was ik heel blij voor haar! Binnen een minuut dacht ik: Montréal is ver weg, maar augustus is ook nog mooi ver weg. Natuurlijk naderde de datum met rappe schreden en er was geen ontkomen aan. 

Deze dame pakt haar kansen en is voor de wereld niet bang. In de toekomst zie ik haar nog verder en langer weggaan. Dus ik kan er maar beter aan wennen. Ik gun haar dezelfde wereld en zou niet willen dat ze deze kans niet grijpt omdat haar moeder haar niet kan missen. Misschien gaat ze mij nog wel eens missen zoals ik haar op momenten zal missen ;–)

Het grote aftellen is voor mij begonnen al weet ze nog niet precies wanneer ze weer naar Amsterdam komt. Met een beetje mazzel wordt ze niet knetterverliefd op een Canadees of erger nog, een Australiër die ze ontmoet in Canada. Mocht je mij een zonnebril zien dragen, heb ik niet zo’n beste dag óf heb ik mijn oogleden laten liften. Hoe dan ook, de komende periode vind ik het nóg gezelliger als je tijd hebt voor een koffie, wijntje of wandelingetje met mij en Juul. Ik kan mij ook snel herpakken. Heus wel. 

Had ik al gezegd hoe onbeschrijflijk trots ik ben? 130 – 1

Daan spreidt haar vleugels en hoe! Naar Canada. Voor 4-5 maanden. Ongeveer 130 dagen. Het voelt als een schoolreisje. Maar dan langer en verder. Verstoppen bij de bus was er niet bij gisteravond. LOSLATEN in hoofdletters. Uitvliegen. Uit huis gaan. Leeg nest syndroom XL. Vol zelfmedelijden, maar vooral trots! 

Ik kan van alles verzinnen om het te relativeren. Heus wel. 

• Mijn andere dochter woont gewoon in Amsterdam en is megagelukkig.
• Ik heb de leukste man en liefste hond, of andersom, (nog) thuis wonen. 
• Het is goed voor haar persoonlijke ontwikkeling en mooie investering in de toekomst. 
• Anno 2022 kan je 24/7 met elkaar in verbinding staan.
• Een ticket is zo gekocht. Wat een luxe eigenlijk. Dat we haar bezoeken is overigens niet helemaal de bedoeling. De meesten van jullie kennen haar. Ze wil het allemaal zel-luf doen. 
• Wat zijn 5 maanden op een mensenleven? Maar 2880 uur. Daarvan zijn er nu al 24 uur voorbij. 
• Het is haar zo gegund! Het is niet dat we haar naar een internaat sturen. Zij wil dit zelf heel graag. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Heus wel. 

Haar studententijd stelde tot nu niet veel voor. Geen wonder dat ze studeren niet heel leuk vond. Ze zat met haar revaliderende moeder aan de keukentafel. Ze werd uitgeloot op een vereniging. Nee, niet het korps maar was wel even sneu. Ze herpakte zich snel. Toen ze me in januari face timede vanaf haar werk om te vertellen dat ze was ingeloot voor een studie in Canada was ik heel blij voor haar! Binnen een minuut dacht ik: Montréal is ver weg, maar augustus is ook nog mooi ver weg. Natuurlijk naderde de datum met rappe schreden en er was geen ontkomen aan. 

Deze dame pakt haar kansen en is voor de wereld niet bang. In de toekomst zie ik haar nog verder en langer weggaan. Dus ik kan er maar beter aan wennen. Ik gun haar dezelfde wereld en zou niet willen dat ze deze kans niet grijpt omdat haar moeder haar niet kan missen. Misschien gaat ze mij nog wel eens missen zoals ik haar op momenten zal missen ;–)

Het grote aftellen is voor mij begonnen al weet ze nog niet precies wanneer ze weer naar Amsterdam komt. Met een beetje mazzel wordt ze niet knetterverliefd op een Canadees of erger nog, een Australiër die ze ontmoet in Canada. Mocht je mij een zonnebril zien dragen, heb ik niet zo’n beste dag óf heb ik mijn oogleden laten liften. Hoe dan ook, de komende periode vind ik het nóg gezelliger als je tijd hebt voor een koffie, wijntje of wandelingetje met mij en Juul. Ik kan mij ook snel herpakken. Heus wel. 

Had ik al gezegd hoe onbeschrijflijk trots ik ben? 130 – 1

De lat moet lager. Het is mijn hele leven (56 jaar) al de rode draad. Als ik vroeger zat te tekenen en ik ging buiten de lijntjes, kreeg ik een tik op mijn handen van mijn opa. Deze opa was de leukste en liefste opa die een kind zich wensen kon. Echt een schat. Het liedje “Mijn opa, mijn opa, mijn opa” van Annie M.G. Schmidt gaat over hem. In heel Europa was er niemand zoals hij. Niemand zo aardig voor mij. Hem treft dan ook zeker geen schuld. Hij daagde me uit en wilde me verbeteren. We hebben er allemaal mee te maken. 

Die lat zo hoog leggen is een vrouwending. Ik ken geen man die daar last van ondervindt. Sommige mannen leggen die lat ook hoog, maar komen vervolgens niet in de knoop met hun geweten. Geen scrupules. Vaak leggen zij die lat ook hoog bij anderen en dat maakt hen succesvol. In mijn beoordelingen was het een terugkerend onderwerp. Die lat moest echt lager. Toch denk ik dat er niet zo veel mee mis is. Tot het je in de weg gaat zitten. Dat gebeurt met mijn portretjes.

NLP en mindfulness leken mij goede middelen. Leven in het hier en nu en minder nadenken over hoe dingen beter kunnen. Het is niet aan mij besteed. Ik ben er te nuchter voor waarschijnlijk. Toen ik de draad met tekenen weer een beetje oppakte, leek de onlinecursus “losser schilderen” mij ideaal. Maar het lukt nog niet erg. Het moet weer tot in detail kloppen. De opzet staat in een half uur, maar de uitwerking duurt veel te lang. Als ik er mijn brood mee zou verdienen, zou ik € 0,50 per uur verdienen.

Ik doe mijn stinkende best wat losser en vrijer te gaan werken. Hierbij wat experimenten met andere materialen. Oost-Indische inkt, pastelkrijt, bruin papier. We rommelen door. Ik laat ze gewoon zien. Ze zijn verre van perfect en de gelijkenis met het onderwerp kan stukken beter. Ik beleef er ineens lol aan en word al niet meer boos op mezelf als het even minder gaat. Niemand zo aardig voor mij als mijn opa. Oh nee, wacht even, ik ben nu ook best aardig voor mij. Die lat moet lager. Ik kan er overheen springen tegenwoordig!

Ik ben negatief. En hoe! Glas halfleeg. Ben er vooralsnog heel blij mee.

Manlief is positief. Dat wisten we gelukkig al een poosje. Maar uitgerekend vorige week kwam slecht uit. De horeca mocht open en hij verheugde zich erg op werken. Hij ging vroeg naar bed omdat er een mooie lange dag aan zou komen. Weer gasten verwelkomen in het restaurant en lekker weer opstarten met o.a. zijn nieuwe F&B manager die nu mee mag maken hoe het óók in zijn hotelletje kan zijn. Helaas was de zelftest positief. Officieel positief getest. In quarantaine door corona.

De horeca om 22:00 uur op slot is nog niet ideaal, maar het is het begin van weer een mooie periode. 15 medewerkers ziek door corona, in een hotel waarvan het restaurant weer open mag, is wel een uitdaging. Manlief zelf zegt “Ik tel voor 3”. Helaas betekende dat in dit geval dat er nog 3 medewerkers minder zouden zijn. Ze hebben het prima gered overigens. Toch zegt dat stemmetje in mij: “Tja, doe maar niet te enthousiast. Gooien ze de boel weer op slot over 3 weken”. Ik zei het al: glas halfleeg. Negatief.

Het werd natuurlijk uitgezonden door de NOS, Beau vroeg hem aan te schuiven (mét mondkapje) en Femke Halsema deed er ook haar plasje over. Op social media was het een gekkenhuis. Hij belde zich suf. Gelukkig ligt het OLVG West om de hoek…. Binnen KHN zal het ook wel voor hilariteit gezorgd hebben. Een zieke man doet de aarde schudden. Manlief is daarop geen uitzondering. Er zullen medewerkers in hun vuistje gelachen hebben om deze onsterfelijke directeur. 

Alle gekheid op een stokje. Ik vond het heel sneu voor hem. Gelukkig vielen de klachten mee en was het goed te doen. Het was even pas op de plaats op de Pradolaan en 1,5 meter afstand. Manlief heet Nico. Hij noemde zijn beleid in het hotel “nico-rona”, maar dat moet dus maar veranderd worden naar “posi-corona”. Hij is braaf een week in quarantaine geweest. Hij heeft zich aan de maatregelen gehouden (hoe verrassend!) en kan nu over het hebben van corona meepraten. Na deze week mocht hij weer naar de speeltuin. 

Ik test nog steeds negatief en ik was niet eerder zo positief over negatief zijn! Voorlopig probeer ik positief negatief te blijven.