Fen-fenneke-van-renselaar-via-fenna-amsterdam-pa-va

GRATIS WOONRUIMTE?

1 reactie / Blog / Door /

GRATIS WOONRUIMTE

Er was eens een hotel in Amsterdam. Dat hotel biedt gratis woonruimte in Amsterdam aan als arbeidsvoorwaarde aan nieuwe medewerkers in zijn restaurants. Voor de periode van 3 maanden. Ja, je leest het goed. Ik las het ook nog een keer. Dat is best wel geniaal. Als de wereld nog aan je voeten ligt, als je deze vrijheid hebt, als je graag in de hotellerie werkt én als je graag in Amsterdam wilt wonen. Wat houdt je tegen? Nee, ik werk niet op de HR-afdeling van dit hotel en krijg geen commissie. Ik neem aan dat de sollicitaties binnenstromen.

De overige arbeidsvoorwaarden die worden aangeboden zijn overigens niet persé spectaculair. Die van die overnachting en korting op je ziektekostenverzekering en een fiets zijn niet vernieuwend en kennen we nu wel. Die zijn overal te “halen”. De factor fun speelt een grote rol bij generatie Z. Dit hotel beseft met welke voorwaarde zij verschil kunnen maken in de strijd om de gemotiveerde medewerker. 

Toen ik voor een hotelgroep werkte is een soortgelijk plan al eens uitgewerkt en wat hoopte ik dat het zou lukken. Het bleek niet haalbaar. Nu spreek ik over een kwart eeuw geleden en op het gebied van woonruimte is de situatie alleen maar nijpender geworden. Het lukt mijn jongste dochter bijvoorbeeld niet betaalbare woonruimte te vinden en daarom woont ze nog even thuis. Dat ons paleis in Amsterdam staat, helpt. En dat we het uitstekend met elkaar kunnen vinden ook. Ze studeert in combinatie met haar werk in een restaurant met een heel tof team. Als dit restaurant woonruimte aan zou bieden, was de keuze snel gemaakt denk ik. 

Bij mij is het glas halfleeg. En dit laat ik dan ook altijd maar snel bijvullen. Het liefst door een vrolijke en enthousiaste medewerker van de gelegenheid waar we zitten. Gisteren nog ging het helemaal mis, maar sluit niet aan bij deze tekst en vertel ik binnenkort. Ik vraag me van alles af. Het zullen geen suites zijn waarin de medewerkers gaan wonen. Zij bieden dit gratis aan en dit moet dus terugverdiend worden op een andere manier. En hoe je deze mensen er weer uit krijgt na 3 maanden is wel even spannend denk ik? Ik vind het spectaculair en kan me voorstellen dat dit hotel uit sollicitanten kan kiezen. Een luxe positie anno 2023. Ik hoop van harte dat de uitvoering lukt en deze arbeidsvoorwaarde succesvol zal zijn. We kunnen blijven zeggen dat het imago van de horeca beter kan, maar zeg niet dat de branche stil zit. Er wordt hard gewerkt om de leukste branche die er is weer aantrekkelijk te maken voor de generatie die straks het stokje over gaat nemen. Sprookjes bestaan nog.

Vond je dit leuk om te lezen? Kan ik iets voor jou doen? Kijk gerust eens op mijn website: www.viafenna.nl en laat hier een reactie achter

REMBRANDT BLOEMEN JOHAN

3 reacties / Blog, Hospitality / Door /

Johan, Carlton Hotel en familie Halbertsma

Deze week werd mij in een training gevraagd mijzelf een schouderklopje te geven. Huh? Dat is gek. Dat mocht ook symbolisch in mijn hoofd en dan wijsvinger en duim even tegen elkaar aanhouden. Privé zijn er veel personen en situaties die mij trots maken. Ik besloot het zakelijk te houden (LinkedIn) en gek genoeg dacht ik aan een gelegenheid, die mij na al die jaren, bijna 40, te binnen schoot. Nauwelijks meer aan gedacht en nu dreef het als eerste naar boven. Hoe bijzonder is dat?

Mijn eerste echte fulltime baan in de horeca was als receptioniste (A, dat had je toen nog) op mijn 19e in het Carlton Hotel. Op de Vijzelstraat in Amsterdam. Ik vond het net als mijn vorige banen ge-wel-dig. Met de hoteldirecteur had ik weinig contact. Hij heeft mij niet echt gezien en liep nors naar binnen en buiten. Ik kan me niet herinneren dat hij mij of de anderen één keer gegroet heeft. Ik kan me niet voorstellen dat hij zijn gasten zag.

Johan was nachtportier en met Johan had ik een bijzondere klik. Zo kennen we allemaal wel nachtportiers die we nooit zullen vergeten. Hij ging bijna met pensioen. En er waren meneer en mevrouw Halbertsma. Zij woonden in het hotel en waren muzikanten in het Concertgebouw. Ze maakten altijd een praatje als ze langs de balie kwamen. Heel gezellig en schatten van mensen. Het hotel was in renovatie, had maar weinig gasten (vandaar dat chagrijnige van die hoteldirecteur waarschijnlijk) en ik had alle tijd voor praatjes met gasten en collega’s als Johan. Na mijn avonddienst bleef ik wat langer, maar kwam nooit nóg vroeger dan 07:00 uur naar het hotel om met hem te kletsen. Eerlijk is eerlijk.

Omzet was er nauwelijks en de renovatie verliep moeizaam en was kostbaar. Mijn contract werd niet verlengd. Wat nu? Ik mocht aan de slag in het Rembrandt Hotel als receptioniste B! Nu The Hoxton. Zonder tussenpoze, hoe fijn. Ik woonde in Amsterdam, de huur moest worden betaald, er moest brood op de plank zijn én de kroeg kostte ook het nodige. Ik kreeg een doos bonbons van de familie Halbertsma en begon aan mijn nieuwe avontuur op de Herengracht. 

Op mijn eerste dag werd daar een gigantisch boeket bloemen bezorgd, bestemd voor de medewerkers van het Rembrandt. Zij werden gefeliciteerd met hun nieuwe collega Fenneke. Met de vraag of zij mij een mooie tijd wilden bezorgen. De rest is geschiedenis en vertel ik later meer over. 

Ik weet dat meneer en mevrouw Halbertsma niet meer leven en Johan waarschijnlijk ook niet. Complimentendag vind ik grote onzin. Dat betekent dat je de andere 364 dagen van het jaar een hork bent? Ik vraag me af of Johan zich realiseerde wat dit boeket, gericht aan mijn collega’s, met mij deed. En dus nog steeds doet. Het kwam niet voor niets als eerste in mij op. Ik wens jullie een familie Halbertsma en een Johan toe! Ik ga hem als schouderklopje in mijn hoofd gebruiken. 

ZIEN EN GEZIEN WORDEN

Laat een reactie achter / Blog / Door /

Zien en gezien worden. Dat is wat we allemaal willen. En juist dát gebeurt bij het Amsterdamdiner. Daar mocht ik afgelopen zaterdag weer loten verkopen. Het verliep dit jaar moeizamer dan voorgaande jaren, maar gelukkig mocht de opbrengst er weer zijn! Het diner levert serieus geld op en dat is precies het doel. Een vriend van ons is gestorven aan de gevolgen van Aids en René Kleijn was een klasgenoot van me. Zo heb je als 50+er al snel diverse gevallen van Aids meegemaakt. Ik zag Piet Boogert van dichtbij ieder vrij uurtje in het Amsterdamdiner stoppen. Piet neemt afscheid van zijn werk voor het Amsterdamdiner en dit is goed gezien. Hij werd onderscheiden met een lintje. Aids is nog steeds de wereld niet uit en treft momenteel vooral veel vrouwen en kinderen. Ook zij moeten gezien blijven worden. 

Het Museum of Humanity vindt het ook belangrijk dat mensen gezien worden. Dat spreekt me zo aan en hier ben ik als vrijwilliger betrokken. De organisatie is niet te vergelijken met het Amsterdamdiner, maar heeft hetzelfde streven. Zien en gezien worden. De setting is rauw, industrieel, sober. De muziek stemmig, de foto’s indringend. De gasten en geportretteerden dragen geen galakleding. De hele entourage zou niet meer kunnen verschillen van het Amsterdamdiner en het contrast is schril, maar de grote gemene deler is zien en gezien worden! Ook deze initiatiefnemer, Ruben Timman, werd koninklijk onderscheiden en gezien. 

In mijn werkende leven heb ik veel te maken met hospitality. Met mijn bedrijfje ondersteun ik ondernemers binnen de mooiste branche die er is. Volgens éen van mijn opdrachtgevers, House of Hospitality, is geluk opgenomen in de grondwet en recht van alle Nederlanders. Hoe mooi! Ook binnen de hospitality branche wil je zien en gezien worden. Als gast én als medewerker. We willen allemaal gezien worden.

Kom je een keer naar Museum of Humanity? Wel zo leuk als ik er ben in de rol van host. Tot snel een keer!

CANADAAN (nieuw)

2 reacties / Blog / Door /

Daan spreidt haar vleugels en hoe! Naar Canada. Voor 4-5 maanden. Ongeveer 130 dagen. Het voelt als een schoolreisje. Maar dan langer en verder. Verstoppen bij de bus was er niet bij gisteravond. LOSLATEN in hoofdletters. Uitvliegen. Uit huis gaan. Leeg nest syndroom XL. Vol zelfmedelijden, maar vooral trots! 

Ik kan van alles verzinnen om het te relativeren. Heus wel. 

  • Mijn andere dochter woont gewoon in Amsterdam en is megagelukkig.I
  • Ik heb de leukste man en liefste hond, of andersom, (nog) thuis wonen. 
  • Het is goed voor haar persoonlijke ontwikkeling en mooie investering in de toekomst. 
  • Anno 2022 kan je 24/7 met elkaar in verbinding staan.
  • Een ticket is zo gekocht. Wat een luxe eigenlijk. Dat we haar bezoeken is overigens niet helemaal de bedoeling. De meesten van jullie kennen haar. Ze wil het allemaal zel-luf doen. 
  • Wat zijn 5 maanden op een mensenleven? Maar 2880 uur. Daarvan zijn er nu al 24 uur voorbij. 
  • Het is haar zo gegund! Het is niet dat we haar naar een internaat sturen. Zij wil dit zelf heel graag. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Heus wel. 

Haar studententijd stelde tot nu niet veel voor. Geen wonder dat ze studeren niet heel leuk vond. Ze zat met haar revaliderende moeder aan de keukentafel. Ze werd uitgeloot op een vereniging. Nee, niet het korps maar was wel even sneu. Ze herpakte zich snel. Toen ze me in januari face timede vanaf haar werk om te vertellen dat ze was ingeloot voor een studie in Canada was ik heel blij voor haar! Binnen een minuut dacht ik: Montréal is ver weg, maar augustus is ook nog mooi ver weg. Natuurlijk naderde de datum met rappe schreden en er was geen ontkomen aan. 

Deze dame pakt haar kansen en is voor de wereld niet bang. In de toekomst zie ik haar nog verder en langer weggaan. Dus ik kan er maar beter aan wennen. Ik gun haar dezelfde wereld en zou niet willen dat ze deze kans niet grijpt omdat haar moeder haar niet kan missen. Misschien gaat ze mij nog wel eens missen zoals ik haar op momenten zal missen ;–)

Het grote aftellen is voor mij begonnen al weet ze nog niet precies wanneer ze weer naar Amsterdam komt. Met een beetje mazzel wordt ze niet knetterverliefd op een Canadees of erger nog, een Australiër die ze ontmoet in Canada. Mocht je mij een zonnebril zien dragen, heb ik niet zo’n beste dag óf heb ik mijn oogleden laten liften. Hoe dan ook, de komende periode vind ik het nóg gezelliger als je tijd hebt voor een koffie, wijntje of wandelingetje met mij en Juul. Ik kan mij ook snel herpakken. Heus wel. 

Had ik al gezegd hoe onbeschrijflijk trots ik ben? 130 – 1

JUUL DE ROTTWEILER

Laat een reactie achter / Blog, Hondenleven / Door /

Manlief wilde geen hond. “Hond erin, ik eruit”. Ik wilde wél een hond. En niet zo maar een hond. Een Rottweiler graag. Ik ben opgegroeid met een Hollandse herder en groot liefhebber van alle honden. De Rottweilers in mijn omgeving vond ik het allermooist. Dat waren schatten. Alleen die gecoupeerde staarten vond ik erg jammer. Tót mijn jongste en ik een Rottweiler zagen mét staart. Ze wilde niets liever meer. Er zijn best een paar incidenten met Rottweilers geweest die het nieuws haalden en je zag ze bijna niet meer op straat. 

Haar trainer (van Juul, niet mijn dochter), Olivier Wiegman, schreef op haar certificaat: “Juul is een heerlijke stabiele dame! Blijf met haar trainen en daag haar uit, Fenneke. Doe jij dit, dan zorg jij ervoor dat de Rottweiler een wat betere naam krijgt.” Dit was in 2019 en is inmiddels inderdaad een doel op zich geworden. Even voor de goede orde trouwens: Juul is met vlag en wimpel geslaagd voor de puppy training én het vervolg daarop. Bij het examen eindigde ze op de vierde plaats. Er deden puntje bij paaltje maar 4 honden mee aan het examen, maar dat is slechts een detail. Ik weet zeker dat Olivier diep in zijn hart een enorm zwak had voor Juul. 

Wat zijn de meeste mensen bang en ik kijk soms met hun ogen. Ik zie dan ook die grote, zwarte hond met dat zwarte masker, enorme spierbundels en macho uitstraling. Mensen lopen met een boog om haar heen, tillen kleine kinderen op en steken plotseling over. Zeggen uit het niets: “lelijk beest” of “houd die hond bij je”. Ze zien niet dat Juul losloopt (doe je dit met een hond die je niet kunt vertrouwen?) of dat de lijn in een slappe boog hangt. Het is anders als deze lijn onder druk staat en er een hond van 40 kilo staat te trekken. Mensen vragen het me vaak. Heb je dat beest bij een goede fokker gekocht? Ben je bekend met het ras? Je hebt toch wel puppy training gedaan? Valt ze aan? Ja, kijk uit. Daarom loopt ze zo achter me aan te sjokken. Ze wil niets liever dan aanvallen. 

Als ik had geweten hoe deze omgeving op haar zou reageren had ik het niet gedaan waarschijnlijk. Als ik had geweten dat mijn heupen vervangen zouden moeten gaan worden ook niet. Als ik had geweten dat ze abnormaal sterk is, evenmin. Ze kent haar eigen kracht niet. Ik ben al een paar keer onderuitgegaan. Niet vanwege agressieve aanvallen, maar een dwarrelend blaadje of poesje waar ze achter aan wilde. Maar je weet niet alles van tevoren, he? Zo simpel is dat. De zorg die we kregen valt in het niet bij de vele kilometers die we samen maken en de leuke ontmoetingen die we hebben. In een best wel donkere periode, mede veroorzaakt door corona. Om over de gezellige wandelingen met man, dochters, vriendinnen en andere hondenbezitters nog maar te zwijgen.

Gelukkig vinden verreweg de meeste mensen haar leuk. Vooral jonge mannen, tussen de 20 en 35 jaar, zouden zo huis en raad inruilen voor een hond als deze. Nee, ik heb niet meer de illusie dat dat met mij te maken heeft. Mannen die de Pommeriaantjes van hun vriendin uitlaten kunnen in katzwijm vallen van Juul. Wát een hond. 

Manlief en ik zijn 8 jaar verloofd geweest. We verschilden nogal van mening over hoe we deze dag eruit wilden laten zien. Uiteindelijk zijn we getrouwd. Ik wist dat het met de hond ook wel goed zou komen. Het had wat (zwarte!) voeten in de aarde, maar wie loopt nu het eerste én laatste rondje op een dag? Zie foto. 

VIA FEN NAAR JACK

6 reacties / Blog, Portretten / Door /

Romay is gisteren 25 jaar geworden. VIJFENTWINTIG. Dat betekent dus dat ik haar 25 jaar geleden heb mogen krijgen. Ik kan het me herinneren als de dag van gisteren. Velen van jullie met mij. Het was een heel slagveld. Net zulk mooi weer als gisteren. En daar ga je het ziekenhuis uit als gezin. Niet langer met z’n 2’en. Als familie! Wat was ik trots en ik dacht dat iedereen kon zien dat ik net moeder was geworden.

Er waren een paar vriendjes en het had niet zo veel om het lijf. Manlief vond dit allemaal prima. Hij was de belangrijkste man in haar leven. Ik heb altijd gezegd: “wát er ook gebeurt met ons, een betere vader voor mijn kinderen had ik niet kunnen wensen”. Romay had altijd een zwak voor types als Tygo Gernandt. Stoere mannen met veel ringen en sieraden. Met stip stond Jack Sparrow bovenaan. Die kreeg klappen van zijn vrouw (dát gebeurt ook, mensen) en Romay vond dat natuurlijk ook vreselijk. 

Paps is niet meer de belangrijkste man in haar leven. Jack Sparrow evenmin. Haar vijfentwintigste verjaardag leek me een mooie gelegenheid deze mannelijke man met een vrouwelijk kantje vast te leggen op papier en de tekening had het gewenste effect. Hij zal niet aan de muur in haar nieuwe huis komen te hangen, maar als ze zelf een dochter mag krijgen die 25 wordt, zal Jack haar aankijken en verwachten dat ook zij de leukste vader voor haar kind heeft gekregen. Ik hoop dat zij hetzelfde gevoel mag ervaren als wat ik deed toen ik de zon op mijn gezicht voelde toen ik het ziekenhuis met maxi cosi verliet. 

Drink up me hearties, yo-ho!

LAT LAGER EN LOSSER

9 reacties / Blog / Door /

De lat moet lager. Het is mijn hele leven (56 jaar) al de rode draad. Als ik vroeger zat te tekenen en ik ging buiten de lijntjes, kreeg ik een tik op mijn handen van mijn opa. Deze opa was de leukste en liefste opa die een kind zich wensen kon. Echt een schat. Het liedje “Mijn opa, mijn opa, mijn opa” van Annie M.G. Schmidt gaat over hem. In heel Europa was er niemand zoals hij. Niemand zo aardig voor mij. Hem treft dan ook zeker geen schuld. Hij daagde me uit en wilde me verbeteren. We hebben er allemaal mee te maken. 

Die lat zo hoog leggen is een vrouwending. Ik ken geen man die daar last van ondervindt. Sommige mannen leggen die lat ook hoog, maar komen vervolgens niet in de knoop met hun geweten. Geen scrupules. Vaak leggen zij die lat ook hoog bij anderen en dat maakt hen succesvol. In mijn beoordelingen was het een terugkerend onderwerp. Die lat moest echt lager. Toch denk ik dat er niet zo veel mee mis is. Tot het je in de weg gaat zitten. Dat gebeurt met mijn portretjes.

NLP en mindfulness leken mij goede middelen. Leven in het hier en nu en minder nadenken over hoe dingen beter kunnen. Het is niet aan mij besteed. Ik ben er te nuchter voor waarschijnlijk. Toen ik de draad met tekenen weer een beetje oppakte, leek de onlinecursus “losser schilderen” mij ideaal. Maar het lukt nog niet erg. Het moet weer tot in detail kloppen. De opzet staat in een half uur, maar de uitwerking duurt veel te lang. Als ik er mijn brood mee zou verdienen, zou ik € 0,50 per uur verdienen.

Ik doe mijn stinkende best wat losser en vrijer te gaan werken. Hierbij wat experimenten met andere materialen. Oost-Indische inkt, pastelkrijt, bruin papier. We rommelen door. Ik laat ze gewoon zien. Ze zijn verre van perfect en de gelijkenis met het onderwerp kan stukken beter. Ik beleef er ineens lol aan en word al niet meer boos op mezelf als het even minder gaat. Niemand zo aardig voor mij als mijn opa. Oh nee, wacht even, ik ben nu ook best aardig voor mij. Die lat moet lager. Ik kan er overheen springen tegenwoordig!

VIA FEN NAAR ROB

Laat een reactie achter / Blog, Portretten / Door /

Rob Dekay. Ik kende hem eigenlijk niet zo goed. Maar hoe kan deze man aan je aandacht ontsnappen. Geboren in 1987. Jeetje, 22 jaar jonger dan ik. De Mol seizoen 2020, de rol van Judas in The Passion van 2021. Titels als “Je hoeft het niet alleen te doen” en “Ik ben maar een mens”. Soul, samenwerking met Diggy Dex. Zo lees je nog eens wat. Dit moet een man met diepgang, passie en ambitie zijn.

Ik heb voor het eerst met vloeibare houtskool in de achtergrond gewerkt. Voor een beginnende tekenaar/schilder is het een hele zoektocht naar producten die werken voor je. Ik loop de deur plat bij verschillende snoepwinkels in Amsterdam en vanmiddag ga ik een proefles doen in een voor mij nieuw atelier. Ik hoop er wat op te steken over het tekenen en schilderen van portretten. Op de ezel heb ik een opzet gemaakt van Jannat. In acrylverf. Wie dat is vertel ik volgende keer. Ook een grote inspiratiebron. Ze was in 2009 een meisje van 9. Een vluchtelinge uit Myanmar. Op de foto gezet door Ruben Timman. Ik ga komende week onderzoeken hoe het met haar gaat. En Connie Palmen deel ik volgende week. Weer een foto van Julie Blik uit 100 Face Stories. 

Waarom deze foto? Wát een sprankelende foto. De energie spat eraf en je wordt er toch instant vrolijk van? De finesse in de tekening ontbreekt nog. Zeker in de tattoos. Sorry, Rob. Ik weet dat deze juist belangrijk kunnen zijn. Tijdgebrek door andere dingen. Toch post ik deze. Ik hoop dat jullie er ook blij van worden. 

VIA FEN NAAR JAN

Laat een reactie achter / Blog, Portretten / Door /

Jan van Breda en ik kennen elkaar niet eens persoonlijk. Toch heb ik dat gevoel wél. Wij hebben een gemene deler. Echt gemeen. Ook Jan had een goedaardige tumor in zijn hoofd. Dit klinkt als een gezellige gast, maar deze tumor had wel degelijk nadelige gevolgen.

In 2019 las ik in het Parool over zijn expositie ‘Brainstorm [I’M NOT ALONE]’ bij de Kunstuitleen van Amstelveen en deze bezocht ik in mei van dat jaar. Ik was zeer onder de indruk. Ik heb veel luisterende oren gehad en ben professioneel begeleid. Maar de expositie van Jan deed me beseffen wat er aan de hand was.

Ik was nog steeds dezelfde Fen om te zien. Nou, niet helemaal. Mijn haar was dor en grijs, veel minder krullen en veel te zwaar. Niet mijn haar, ikzelf. Aan de buitenkant leek er niet veel meer aan de hand. De operatie was toch geslaagd? Energie was echter lange tijd weg en nog steeds niet helemaal terug. Ik was uit het veld geslagen door deze tumor. Natuurlijk blij dat hij goedaardig was, dat wél. Zo veel mensen die in zwaardere ziekteprocessen zitten. Waarom was ik dan niet heel opgelucht?

De portretten die Jan maakte van mensen met NAH (niet aangeboren hersenletsel) raakten mij enorm. Ogenschijnlijk is er niets mis is, terwijl er een storm in mijn hoofd woedde. En dus niet bij mij alleen. Ik stuurde Jan een bericht naar aanleiding van dit bezoek aan zijn tentoonstelling en we hadden even heel fijn contact. 

Toen ik Piet portretteerde vanuit “100 Face Stories” bleek deze foto ook zijn profielfoto op Facebook. Een bijzonder mooie foto van Julie Blik. De teksten in dit boek zijn overigens geschreven door Ariëlla Kornmehl. Tot mijn grote verrassing zag ik Jan van Breda in hetzelfde boek prijken. Een mooie uitdaging om ook Jan vast te leggen op papier, in plaats van met de camera zoals Julie Blik deed en hij zelf met zijn onderwerpen doet. Ik vroeg toestemming aan Jan en wederom was de reactie heel positief. 

Dank je, Jan! Ik ga op zoek naar een volgend inspirerend persoon. 

Bron foto: Julie Blik | 100 Face Stories

VIA FEN NAAR PIET

Laat een reactie achter / Blog, Portretten / Door /

Piet is een portret. Dat was hij al, maar nu heb ik een portret van hem gemaakt. Deze heb ik onlangs geplaatst en daar kreeg ik veel leuke reacties op. Voor mij een teken dat ik er eens iets mee moet gaan doen. Nee, niet met Piet. Met portretten. 

Piet is van de familie en zou nooit iets met mij willen doen. Niet zo. Ik heb 8 jaar met en voor Piet gewerkt. Een heel mooie tijd. Als ik aan Piet denk, denk ik aan zijn Rob, het Amsterdamdiner, de Keizersgracht, Holysloot, Jeetje & Mina, filet americain, de Spuistraat en heel veel meer!

Het feit dat wij voor nog een kindje kozen kreeg ook Piet in de schoot geworpen. Terug van zwangerschapsverlof was hij mijn nieuwe baas. Wij hebben altijd goed overleg gehad over de invulling van mijn uren. Hij heeft verder niet persé veel met kinderen en dat is zijn goed recht. Dat hij altijd bereid was naar oplossingen te zoeken bij ziekte en/of vakantie waardeerde ik erg. Zo lang hij er maar niet op hoefde te passen. Soms werd voor lief werd genomen dat hij als werkgever bijdroeg in de zorg wanneer het even niet goed ging thuis. Dan was je aan het verkeerde adres. Piet kon helemaal uit zijn plaat gaan als hij onheus werd bejegend. Piet is van de principes en rechtvaardigheid. Piet heeft mij veel kansen gegeven en heeft altijd achter mij gestaan. Daar ben ik hem ontzettend dankbaar voor.

Piet is een markante hoteldirecteur en flamboyant mens. Zijn niet alle hoteldirecteuren dat? Ik heb er eentje thuis zitten. “Thuis” en “zitten” niet te letterlijk nemen. Ik kan er best over meepraten. Het zijn nooit, maar dan ook nooit, saaie mensen. Het verbaasde mij niet dat Piet was opgenomen in het boek “100 face stories” en hiervoor werd gefotografeerd door Julie Blik. Er staan meer mooie foto’s in dit boek en ik ga ermee aan de slag. Piet verdiende toch wel een ereplaats in deze reeks. 

Dank je, Piet!

Bron foto: Julie Blik | 100 Face Stories