VIA FEN NAAR JACK

Romay is gisteren 25 jaar geworden. VIJFENTWINTIG. Dat betekent dus dat ik haar 25 jaar geleden heb mogen krijgen. Ik kan het me herinneren als de dag van gisteren. Velen van jullie met mij. Het was een heel slagveld. Net zulk mooi weer als gisteren. En daar ga je het ziekenhuis uit als gezin. Niet langer met z’n 2’en. Als familie! Wat was ik trots en ik dacht dat iedereen kon zien dat ik net moeder was geworden.

Er waren een paar vriendjes en het had niet zo veel om het lijf. Manlief vond dit allemaal prima. Hij was de belangrijkste man in haar leven. Ik heb altijd gezegd: “wát er ook gebeurt met ons, een betere vader voor mijn kinderen had ik niet kunnen wensen”. Romay had altijd een zwak voor types als Tygo Gernandt. Stoere mannen met veel ringen en sieraden. Met stip stond Jack Sparrow bovenaan. Die kreeg klappen van zijn vrouw (dát gebeurt ook, mensen) en Romay vond dat natuurlijk ook vreselijk. 

Paps is niet meer de belangrijkste man in haar leven. Jack Sparrow evenmin. Haar vijfentwintigste verjaardag leek me een mooie gelegenheid deze mannelijke man met een vrouwelijk kantje vast te leggen op papier en de tekening had het gewenste effect. Hij zal niet aan de muur in haar nieuwe huis komen te hangen, maar als ze zelf een dochter mag krijgen die 25 wordt, zal Jack haar aankijken en verwachten dat ook zij de leukste vader voor haar kind heeft gekregen. Ik hoop dat zij hetzelfde gevoel mag ervaren als wat ik deed toen ik de zon op mijn gezicht voelde toen ik het ziekenhuis met maxi cosi verliet. 

Drink up me hearties, yo-ho!