Jan van Breda en ik kennen elkaar niet eens persoonlijk. Toch heb ik dat gevoel wél. Wij hebben een gemene deler. Echt gemeen. Ook Jan had een goedaardige tumor in zijn hoofd. Dit klinkt als een gezellige gast, maar deze tumor had wel degelijk nadelige gevolgen.
In 2019 las ik in het Parool over zijn expositie ‘Brainstorm [I’M NOT ALONE]’ bij de Kunstuitleen van Amstelveen en deze bezocht ik in mei van dat jaar. Ik was zeer onder de indruk. Ik heb veel luisterende oren gehad en ben professioneel begeleid. Maar de expositie van Jan deed me beseffen wat er aan de hand was.
Ik was nog steeds dezelfde Fen om te zien. Nou, niet helemaal. Mijn haar was dor en grijs, veel minder krullen en veel te zwaar. Niet mijn haar, ikzelf. Aan de buitenkant leek er niet veel meer aan de hand. De operatie was toch geslaagd? Energie was echter lange tijd weg en nog steeds niet helemaal terug. Ik was uit het veld geslagen door deze tumor. Natuurlijk blij dat hij goedaardig was, dat wél. Zo veel mensen die in zwaardere ziekteprocessen zitten. Waarom was ik dan niet heel opgelucht?
De portretten die Jan maakte van mensen met NAH (niet aangeboren hersenletsel) raakten mij enorm. Ogenschijnlijk is er niets mis is, terwijl er een storm in mijn hoofd woedde. En dus niet bij mij alleen. Ik stuurde Jan een bericht naar aanleiding van dit bezoek aan zijn tentoonstelling en we hadden even heel fijn contact.
Toen ik Piet portretteerde vanuit “100 Face Stories” bleek deze foto ook zijn profielfoto op Facebook. Een bijzonder mooie foto van Julie Blik. De teksten in dit boek zijn overigens geschreven door Ariëlla Kornmehl. Tot mijn grote verrassing zag ik Jan van Breda in hetzelfde boek prijken. Een mooie uitdaging om ook Jan vast te leggen op papier, in plaats van met de camera zoals Julie Blik deed en hij zelf met zijn onderwerpen doet. Ik vroeg toestemming aan Jan en wederom was de reactie heel positief.
Dank je, Jan! Ik ga op zoek naar een volgend inspirerend persoon.
Bron foto: Julie Blik | 100 Face Stories