Hospitality

Johan, Carlton Hotel en familie Halbertsma

Deze week werd mij in een training gevraagd mijzelf een schouderklopje te geven. Huh? Dat is gek. Dat mocht ook symbolisch in mijn hoofd en dan wijsvinger en duim even tegen elkaar aanhouden. Privé zijn er veel personen en situaties die mij trots maken. Ik besloot het zakelijk te houden (LinkedIn) en gek genoeg dacht ik aan een gelegenheid, die mij na al die jaren, bijna 40, te binnen schoot. Nauwelijks meer aan gedacht en nu dreef het als eerste naar boven. Hoe bijzonder is dat?

Mijn eerste echte fulltime baan in de horeca was als receptioniste (A, dat had je toen nog) op mijn 19^e in het Carlton Hotel. Op de Vijzelstraat in Amsterdam. Ik vond het net als mijn vorige banen ge-wel-dig. Met de hoteldirecteur had ik weinig contact. Hij heeft mij niet echt gezien en liep nors naar binnen en buiten. Ik kan me niet herinneren dat hij mij of de anderen één keer gegroet heeft. Ik kan me niet voorstellen dat hij zijn gasten zag.

Johan was nachtportier en met Johan had ik een bijzondere klik. Zo kennen we allemaal wel nachtportiers die we nooit zullen vergeten. Hij ging bijna met pensioen. En er waren meneer en mevrouw Halbertsma. Zij woonden in het hotel en waren muzikanten in het Concertgebouw. Ze maakten altijd een praatje als ze langs de balie kwamen. Heel gezellig en schatten van mensen. Het hotel was in renovatie, had maar weinig gasten (vandaar dat chagrijnige van die hoteldirecteur waarschijnlijk) en ik had alle tijd voor praatjes met gasten en collega’s als Johan. Na mijn avonddienst bleef ik wat langer, maar kwam nooit nóg vroeger dan 07:00 uur naar het hotel om met hem te kletsen. Eerlijk is eerlijk.

Omzet was er nauwelijks en de renovatie verliep moeizaam en was kostbaar. Mijn contract werd niet verlengd. Wat nu? Ik mocht aan de slag in het Rembrandt Hotel als receptioniste B! Nu The Hoxton. Zonder tussenpoze, hoe fijn. Ik woonde in Amsterdam, de huur moest worden betaald, er moest brood op de plank zijn én de kroeg kostte ook het nodige. Ik kreeg een doos bonbons van de familie Halbertsma en begon aan mijn nieuwe avontuur op de Herengracht. 

Op mijn eerste dag werd daar een gigantisch boeket bloemen bezorgd, bestemd voor de medewerkers van het Rembrandt. Zij werden gefeliciteerd met hun nieuwe collega Fenneke. Met de vraag of zij mij een mooie tijd wilden bezorgen. De rest is geschiedenis en vertel ik later meer over. 

Ik weet dat meneer en mevrouw Halbertsma niet meer leven en Johan waarschijnlijk ook niet. Complimentendag vind ik grote onzin. Dat betekent dat je de andere 364 dagen van het jaar een hork bent? Ik vraag me af of Johan zich realiseerde wat dit boeket, gericht aan mijn collega’s, met mij deed. En dus nog steeds doet. Het kwam niet voor niets als eerste in mij op. Ik wens jullie een familie Halbertsma en een Johan toe! Ik ga hem als schouderklopje in mijn hoofd gebruiken.