Piet is een portret. Dat was hij al, maar nu heb ik een portret van hem gemaakt. Deze heb ik onlangs geplaatst en daar kreeg ik veel leuke reacties op. Voor mij een teken dat ik er eens iets mee moet gaan doen. Nee, niet met Piet. Met portretten.
Piet is van de familie en zou nooit iets met mij willen doen. Niet zo. Ik heb 8 jaar met en voor Piet gewerkt. Een heel mooie tijd. Als ik aan Piet denk, denk ik aan zijn Rob, het Amsterdamdiner, de Keizersgracht, Holysloot, Jeetje & Mina, filet americain, de Spuistraat en heel veel meer!
Het feit dat wij voor nog een kindje kozen kreeg ook Piet in de schoot geworpen. Terug van zwangerschapsverlof was hij mijn nieuwe baas. Wij hebben altijd goed overleg gehad over de invulling van mijn uren. Hij heeft verder niet persé veel met kinderen en dat is zijn goed recht. Dat hij altijd bereid was naar oplossingen te zoeken bij ziekte en/of vakantie waardeerde ik erg. Zo lang hij er maar niet op hoefde te passen. Soms werd voor lief werd genomen dat hij als werkgever bijdroeg in de zorg wanneer het even niet goed ging thuis. Dan was je aan het verkeerde adres. Piet kon helemaal uit zijn plaat gaan als hij onheus werd bejegend. Piet is van de principes en rechtvaardigheid. Piet heeft mij veel kansen gegeven en heeft altijd achter mij gestaan. Daar ben ik hem ontzettend dankbaar voor.
Piet is een markante hoteldirecteur en flamboyant mens. Zijn niet alle hoteldirecteuren dat? Ik heb er eentje thuis zitten. “Thuis” en “zitten” niet te letterlijk nemen. Ik kan er best over meepraten. Het zijn nooit, maar dan ook nooit, saaie mensen. Het verbaasde mij niet dat Piet was opgenomen in het boek “100 face stories” en hiervoor werd gefotografeerd door Julie Blik. Er staan meer mooie foto’s in dit boek en ik ga ermee aan de slag. Piet verdiende toch wel een ereplaats in deze reeks.
Dank je, Piet!
Bron foto: Julie Blik | 100 Face Stories